Het is een langzaam en smartelijk proces, het groeien naar werkelijke innerlijke zelfstandigheid. Het steeds zekerder weten dat er bij anderen geen toevlucht voor je is. Dat anderen even onzeker en hulpeloos zijn als jijzelf. Dat jij altijd de sterkere zult moeten zijn. Je wordt altijd weer op jezelf teruggeworpen. Er is niets anders –  Etty Hillesum

Ware zelfstandigheid
Toen ik op mijn 19e uit huis ging was ik er slecht aan toe. Daar had ik zelf geen benul van overigens. Ik merkte alleen gaandeweg echter dat ik niet opgewassen was tegen een leven in deze maatschappij. Ik had mij een houding aangeleerd van groot, stoer en sterk zijn maar van binnen zat een verschrompeld, eenzaam meisje gevangen in een donkere kerker vol verlatenheid. Ik was nog ver van ware kracht verwijderd. 

Ik kwam gelukkig in een vriendenkring terecht waarin ‘in therapie gaan’ heel hip was dus zeilde ik van huis uit rechtstreeks de therapiekamer in. Het ophalen van dat meisje in de diepe krochten van mijn onderbewustzijn en toegroeien naar ware zelfstandigheid werd inderdaad een langzaam en smartelijk proces. Als ik heel eerlijk ben heb ik er 30 jaar over gedaan. Het werkelijk aankijken en doorvoelen van mijn onthechtheid, mijn veel te vroeg op eigen benen moeten staan, mijn emotionele verwaarlozing en mijn onvermogen om me werkelijk te verbinden in deze aardse realiteit hebben veel tijd, moed en volharding gevraagd. En ….. ik heb het gedaan en ik doe het. Tot op het bot. De hele reis van Oh naar Ohm zoals we hem gaan in de trainingen, zoals ik hem bezing op de CD én in het concert.

Donkere nacht
Het niet slagen van mijn huwelijk, het verlies van mijn grote liefde, het er werkelijk alleen voor staan als moeder en zelfstandig ondernemer, de overgang (in mij fysiek en buiten mij in het collectief), alle tegenslagen in de afgelopen Corona jaren… er was geen ontkomen aan. We konden er niet bovenover, we konden er niet onderdoor, we moesten er wel dwars doorheen! Ploeter de ploet. Ploeter de ploet… 
Een donkere nacht van de ziel. Dat was het. 

Heel en compleet
Maar steeds meer kwam er een gezonde volwassene in mij beschikbaar die dit leven kan dragen én ervan genieten. Langzaam kwam dat prachtige meisje weer in beeld met al haar gaven en talenten, haar schoonheid, haar creativiteit, haar muziek, haar verbinding met de natuur en met God, haar liefde voor mensen en dieren. Ze was er nog, heel en compleet. Langzaam durfde ik te landen in het aardse leven waar dood en verlies, pijn en verwarring, vreugde én verdriet onderdeel uitmaken van de dagelijkse realiteit. Langzaam begreep ik dat ik mijn reis niet alleen voor mijzelf ging maar dat ik ervan kon zingen, schrijven en delen om anderen te steunen die hetzelfde pad gaan. Langzaam kon ik de gedragenheid ontwaren die onder alles voelbaar is als ik durf te ontspannen en mij over te geven aan wat het leven is: een reis, een leerschool, een dans, een lied, een pad waarvan ik verlang dat het me zal leiden naar meer mildheid, meer medemenselijkheid, meer vertrouwen, meer verbinding, meer liefde, meer muziek en steeds meer vreugde. 

Langzaam werd ik een mens. Afgedaald. Ingedaald. Op zichzelf teruggeworpen. De eenzaamheid tot op het bot doorkliefd en aangekeken. Bereid daaraan te lijden zonder zelfmedelijden of slachtofferschap. Bereid door de poort te gaan die zij is. Bereid steeds meer beschikbaar te zijn voor het lied dat God door mij heen wil zingen. 

Ik geef me over. Zonder verzet aanvaard ik elk genadevol en pijnlijk aspect van mijn leven. Ik geef me over. In liefde voor wie ik ben. In liefde voor wie jij bent. Ik. Jij. God. Er is niets anders. Ik bén Dat. Ik bén Zijn lied!