Was het maar altijd zo…

Was het maar altijd zo…

Er zijn poorten in de hemel die alleen voor gezang openen.- De Zohar


“Het was heel lastig om na jouw concert de volgende dag naar m’n werk te gaan” zegt een vriendin als ik haar spreek na 10 april. Ik vraag door. 

“Ja, die wereld lijkt zo ver af te staan van de dagelijkse realiteit. Ik voel me dan zo open en in verbinding met alles en iedereen en dan is het op m’n werk zo anders. Dan moet ik snel weer een beetje dicht. Ik vraag me af hoe ik die twee werelden samen kan brengen?” 

Het is een veel gehoorde ‘klacht’ en enorm herkenbaar, ook voor mij. De sfeer die we creëren in de trainingen en bij concerten en ceremonies raakt vaak aan een ‘was het maar altijd zo’ gevoel. En… in de ‘echte’ wereld is het vaak zo anders. 

Hoe brengen we de werelden samen
Toch denk ik dat we juist dit soort gelegenheden moeten en mogen blijven creëren, waarin we kunnen proeven aan die andere realiteit. Het is de realiteit waar Het Vergeten Lied van zingt. Het is het land van heel dichtbij, de wereld van onze ziel, waar openheid, verbinding, gevoel(igheid), intuïtie en creativiteit ons hart beroeren. Het is de wereld van het vrouwelijke, het ontvankelijke, van het weet hebben van eenheid en vreugde. 

Onze maatschappij is veel meer de wereld van het mannelijke. Van doelgerichtheid, efficiëntie, van individualiteit, van daadkracht en verscheidenheid. Daar is niets mis mee, behalve als het doorslaat. En dat doet het al een tijdje. 

Doorgeslagen mannelijkheid leidt tot uitputting van innerlijke en uiterlijke bronnen. Het leidt tot verstarring, controle en afgescheidenheid. Doorgeslagen vrouwelijkheid leidt tot gebrek aan kracht en begrenzing. Tot spiritualiteit die zweverig wordt, liefde die soft voelt en wijsheid die een spirituele bypass wordt. Daar willen we ook niet zijn. Ze willen samenkomen, mannelijk vrouwelijk, linker en rechter hersenhelft, hemel en aarde. In onszelf, en in de maatschappij. Ik denk dat dat de uitdaging en de ontwikkeling is van deze tijd. 

Blijven oefenen
Binnen Murali creëren we steeds opnieuw een setting waarin we kunnen proeven aan dat ‘andere’  in ons. Zingen opent een poort naar de hemel en dat is wat mij betreft gewoon goddelijk. Samen zingen doet dat nóg meer. En dan, als we weer even geproefd hebben, zoeken we naar de integratie. Hoe neem ik dit mee? Hoe hou ik connectie met mijn goddelijke Zelf terwijl ik mijn leven vormgeef in de dagelijkse realiteit. Daarin leer ik elke dag een beetje bij. En daarin geniet ik enorm van de momenten dat we samen komen om te herinneren, te delen, te verbinden en elkaar te bekrachtigen. 

Mijn eigen reis van OH naar OHM…

Mijn eigen reis van OH naar OHM…

Het is een langzaam en smartelijk proces, het groeien naar werkelijke innerlijke zelfstandigheid. Het steeds zekerder weten dat er bij anderen geen toevlucht voor je is. Dat anderen even onzeker en hulpeloos zijn als jijzelf. Dat jij altijd de sterkere zult moeten zijn. Je wordt altijd weer op jezelf teruggeworpen. Er is niets anders –  Etty Hillesum

Ware zelfstandigheid
Toen ik op mijn 19e uit huis ging was ik er slecht aan toe. Daar had ik zelf geen benul van overigens. Ik merkte alleen gaandeweg echter dat ik niet opgewassen was tegen een leven in deze maatschappij. Ik had mij een houding aangeleerd van groot, stoer en sterk zijn maar van binnen zat een verschrompeld, eenzaam meisje gevangen in een donkere kerker vol verlatenheid. Ik was nog ver van ware kracht verwijderd. 

Ik kwam gelukkig in een vriendenkring terecht waarin ‘in therapie gaan’ heel hip was dus zeilde ik van huis uit rechtstreeks de therapiekamer in. Het ophalen van dat meisje in de diepe krochten van mijn onderbewustzijn en toegroeien naar ware zelfstandigheid werd inderdaad een langzaam en smartelijk proces. Als ik heel eerlijk ben heb ik er 30 jaar over gedaan. Het werkelijk aankijken en doorvoelen van mijn onthechtheid, mijn veel te vroeg op eigen benen moeten staan, mijn emotionele verwaarlozing en mijn onvermogen om me werkelijk te verbinden in deze aardse realiteit hebben veel tijd, moed en volharding gevraagd. En ….. ik heb het gedaan en ik doe het. Tot op het bot. De hele reis van Oh naar Ohm zoals we hem gaan in de trainingen, zoals ik hem bezing op de CD én in het concert.

Donkere nacht
Het niet slagen van mijn huwelijk, het verlies van mijn grote liefde, het er werkelijk alleen voor staan als moeder en zelfstandig ondernemer, de overgang (in mij fysiek en buiten mij in het collectief), alle tegenslagen in de afgelopen Corona jaren… er was geen ontkomen aan. We konden er niet bovenover, we konden er niet onderdoor, we moesten er wel dwars doorheen! Ploeter de ploet. Ploeter de ploet… 
Een donkere nacht van de ziel. Dat was het. 

Heel en compleet
Maar steeds meer kwam er een gezonde volwassene in mij beschikbaar die dit leven kan dragen én ervan genieten. Langzaam kwam dat prachtige meisje weer in beeld met al haar gaven en talenten, haar schoonheid, haar creativiteit, haar muziek, haar verbinding met de natuur en met God, haar liefde voor mensen en dieren. Ze was er nog, heel en compleet. Langzaam durfde ik te landen in het aardse leven waar dood en verlies, pijn en verwarring, vreugde én verdriet onderdeel uitmaken van de dagelijkse realiteit. Langzaam begreep ik dat ik mijn reis niet alleen voor mijzelf ging maar dat ik ervan kon zingen, schrijven en delen om anderen te steunen die hetzelfde pad gaan. Langzaam kon ik de gedragenheid ontwaren die onder alles voelbaar is als ik durf te ontspannen en mij over te geven aan wat het leven is: een reis, een leerschool, een dans, een lied, een pad waarvan ik verlang dat het me zal leiden naar meer mildheid, meer medemenselijkheid, meer vertrouwen, meer verbinding, meer liefde, meer muziek en steeds meer vreugde. 

Langzaam werd ik een mens. Afgedaald. Ingedaald. Op zichzelf teruggeworpen. De eenzaamheid tot op het bot doorkliefd en aangekeken. Bereid daaraan te lijden zonder zelfmedelijden of slachtofferschap. Bereid door de poort te gaan die zij is. Bereid steeds meer beschikbaar te zijn voor het lied dat God door mij heen wil zingen. 

Ik geef me over. Zonder verzet aanvaard ik elk genadevol en pijnlijk aspect van mijn leven. Ik geef me over. In liefde voor wie ik ben. In liefde voor wie jij bent. Ik. Jij. God. Er is niets anders. Ik bén Dat. Ik bén Zijn lied! 

Oei, ik groei….

Oei, ik groei….

Het leven schudt je wakker, snoeit je, breekt je, stelt je teleur.. Maar geloof me, dat is er allemaal om jouw mooiste zelf geboren te laten worden… 
Bert Hellinger

Groeien is angstig
Toen mijn kinderen klein waren las ik het boekje ‘Oei, ik groei’. Het vertelt dat de ontwikkeling van een klein mensje niet geleidelijk maar in sprongen gaat. Dat bleek erg behulpzame informatie. Ook nu nog! Voor mijzelf. Voor ons. Want het blijkt ook voor grote mensjes te gelden!  

Ik citeer: “Tijdens deze sprongen huilt een baby meer, is hangerig, humeurig, slaapt slechter en eet minder. Maar als het sprongetje genomen is, kan hij in één keer een heleboel dingen meer en is hij weer zijn vrolijke zelf.” 

Het afgelopen jaar was ik veel hangerig, huilerig, humeurig en angstig. Ik sliep belabberd en ik at meer. Ik stapte letterlijk en figuurlijk in een overgang. En misschien geldt dat wel voor de hele mensheid op dit moment. We groeien. Met sprongen. Dat is angstig. Dat is ontwrichtend. Dat is om te huilen soms. 

Alle hoop laten varen…
Er was een moment dat ik niet meer wist hoe verder. Murali, het hele cd project dat alsmaar uitbreidde, het boek dat een uitgever vond, de trainingen en ceremonies die volliepen. En ondertussen de rouw, de kinderen, het huis, de tuin ….. alles leek veel te groot voor mij alleen. Ik was moe, verdrietig en alleen. Mensen in mijn omgeving leken het vertrouwen in mij te verliezen en ikzelf eigenlijk ook. Misschien moest ik alles maar opgeven. Dit was gewoon teveel gevraagd voor mij. 

Ik bleef in bed. Voor het eerst in 13 jaar stond ik niet op voor de kinderen. Ik was op en ik wist zeker dat ik het allemaal niet meer zou gaan doen. Ik voelde me door God en iedereen verlaten en liet mezelf zakken in de leegte. ‘Father, take this cup away from me’ zong het in mij. 

Het duurde 1,5 dag. Toen raapte iets in mij zichzelf bij elkaar. Ook als er niemand meer was die in mij geloofde, ik geloofde er wél in! Ik kon het niet opgeven! Er was teveel moois om te delen. Krakend en piepend stond ik op en deed de kleine stap die ik ‘nu’ kon zetten. Tanden poetsen lukte net. Ik vroeg hulp. Niet vanuit het verlangen om gered te worden, maar vanuit het weten dat dat wat ik te doen heb van waarde is en groter dan ik alleen kan dragen. Er kwam hulp. Heel veel hulp! Het was een wonder. 

Wie springt?
Het was een sprong. Een angstige sprong. Een wezenlijke sprong. Een groeisprong. 
Het kleine meisje in mij is nog altijd bang. Ik houd haar hand vast. 
De draken bezweren mij dat mijn kop er af zal gaan. Ik zing voor ze. 
De grootmoeders knikken liefdevol en goedkeurend. Ik buig voor ze. 
De engelen juichen. Ik dans met ze. 
De sprong is gewaagd en in één keer blijk ik inderdaad een heleboel meer te kunnen. En mijn vrolijke zelf…. Ja! Mijn vrolijke zelf! Ik voel haar weer.  

Maakte ik die sprong? Maakte het leven in mij die sprong? Had ik een keus? Heeft het baby’tje een keus? Heeft de mensheid een keus? We groeien. Niets aan te doen. Huilend, jammerend, kermend, slecht slapend… En toch, en toch… het leven weet. We zijn allemaal (allemaal!) onderweg ons mooiste zelf te worden. Soms is het leven zacht, soms genadeloos. Er is geen ontkomen aan. God wil dat jij gelukkig bent! Je mooiste zelf… is je gelukkigste zelf. 

Geboren
En zo wordt Murali next level dit jaar geboren. Op 2-2-2022 om 2 uur is ‘Het vergeten lied’ te beluisteren op alle online kanalen. Maar koop vooral de cd (vanaf 21 feb in ons winkeltje) want die wordt zo mooi!  Een schatkistje voor de ziel is het geworden met bij elk lied een inspiratiekaart; ware kunst getekend door Rebecca Solcer. 

Op 6 febuari is het cd release concert met de meer dan geweldige professionele muzikanten die dit project co-creëerden. Met Lenny Kuhr, Jan Kortie en zoveel meer van mijn inspiratiebronnen, collega’s en lieve vrienden in de zaal. Het concert is uitverkocht maar schrijf je vooral in op de wachtlijst, er komen vast nog plekken vrij. 

En verder: de trainingen en ceremonies groeien nog steeds. In kracht en efficiëntie. In diepgang en in onvoorwaardelijkheid. In community en in richting. Ik ben zo dankbaar voor waar we nu staan. Het mag gewoon allemaal gebeuren en ontstaan. Ik ben beschikbaar. Wij zijn beschikbaar. Er is zoveel rijkdom. Er hoeft niks. En alles mag. 

Welkom! 
Dus weet je welkom! Want, er is zoveel moois te delen. We groeien. Hoe dan ook. Maar er is hulp. En steun. En samen.    

En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze. De vrij(e) vrouw in mij…..
Krachtiger dan ik dacht. Rauwer dan ik durfde. Passievoller dan ik wist. Vrijer dan ik
vermoedde. De weg was lang en bochtig. Krochtig. Intens pijnlijk om heel eerlijk te zijn. Al
het innerlijk werk dat ik deed. Al zoveel jaren. En dan nog. Het loslaten van mijn geliefde. Het verlies en de wond aankijken waar ik hem blijkbaar voor had gestopt. Nóg dieper voelen? Nóg eerlijker kijken? Nóg sterker worden? 

In volle glorie
Diep helende bewustzijnsreizen en lichaamswerk-sessies brachten mij de afgelopen
maanden in lagen van mijn vrouw zijn waar het mannelijke niet lief, niet respectvol, niet
afgestemd of eigenlijk gewoon, ronduit grof is geweest. Verdrongen, vergeten, verloren
weten, vergane vrouwelijke glorie. En daar, op de bodem van verlatenheid, op de bodem
van vernedering, daar waar ik vertrokken was in de hoop nooit meer terug te hoeven
keren, klikte er iets terug. Ik ben er nog. Verdomme! Ik ben er nog! Ik ben er óók nog!
Mijn lijf, mijn bodem, mijn bestaansrecht, mijn leven!  Mijn seks. Mijn ziel. Mijn levenskracht. Mijn vermogen om te zijn, te staan, het leven voluit te genieten, de liefde voluit te bedrijven, mijn lied voluit te zingen, mijn gave voluit te geven.
Ik ben er nog. Ik zak twee etages dieper in mijn lijf. Dat is nieuw!

Is dit incarneren? 
Nieuw leven vult mijn bekken. Passievol. Sensueel. Vurig soms. Stevig en toch zacht. Een nieuw universum opent zich. Het voelt als vrouw zijn. Heel lekker! M’n voeten worden warmer. Levender.   Gevoeliger. 

(Ach meisje, lief meisje… wat waren je voetjes koud! 
Wat was je ver vertrokken. Kom maar lieverd, kom maar bij mij. Ik draag je. Ik ken je. Ik ben je!
Kom maar bij mij)

Ik leer haar dragen. Ik leer haar echt dragen. Genade!
Een nieuw contact met de elementen wordt wakker. Ik voel de aarde onder mijn voeten, zo levend. Sensueel haast. Het zachte vuur in mijn bekken. Als ik ’s morgens mijn dagelijkse duik neem in het koude meer geniet ik van de streling van het water langs mijn blote huid. Ik adem diep in, er komt wat lucht, wat ruimte en speelsheid vrij. Zou dit incarneren zijn? Zou dit mezelf zijn zijn?  

Wij hebben een stem!
Ik schrijf een lied om met heel veel zusters voluit te zingen op het Lorelei festival: 

Ik ben lucht, en ik ben water
Ik ben godin, ik ben natuur
Breng mijn licht diep in de aarde
Ik ben leven, ik ben vuur!

Luister hier naar Dank het leven, dank het leven

We zingen! God wat zingen we heerlijk! We hebben een stem. We brengen iets van waarde in de wereld. Onze muziek. Onze overvloed. Onze vreugde. We rijpen. We groeien. Van binnenuit. Totdat we overlopen. Tot onze stem niet anders kan dan zingen van de diepte die we voelen. De schoonheid die we weten. De verbinding die we kennen. 

We vechten niet. Nee alsjeblieft, laten we niet meer vechten. Laten we nieuwe wegen vinden om elkaar te verstaan. Het vrouwelijke en het mannelijke. In onszelf. In elkaar. We hebben elkaar zo hard nodig! Laten we sámen zingen! 

Je mag meezingen, hoeft niet. Maar ik weet. Hoe intens de wereld verlangt naar jouw lied. Naar jouw stem. Naar jouw weten. Ik weet hoezeer jij verlangt naar jouw vrijheid, jouw rauwe pure echtheid, jouw menszijn en jouw god zijn. Jouw vrouw zijn. Jouw man zijn. Ik weet hoe graag je wilt zingen. Helemaal voluit, vrij-uit, jezelf zingen! Ik weet, en ik neem je mee, als jij wilt, door de modder die we steeds weer door ploeteren om de lotus te laten wortelen die daaruit groeien wil. Ik zal je niet redden. Maar naast je staan. En jouw licht weten. Totdat jij het weer weet. En ervan zingen zult. 
(Luister hier naar: Flor de Lotus

Weet je welkom

Het nieuwste aanbod vind je op murali.nl

De grote sprong…

De grote sprong…

En denk niet dat je de loop van de liefde kunt bepalen,
Want de liefde bepaalt, zo zij je waardig acht, jouw loop.
Kahlil Gibran


Aan grootheidswaan heeft het mij nooit ontbroken. Ik meende wel iets te weten over
‘overgave’ maar ondertussen zat ik zelf stevig aan het roer in de hoop de loop van het leven
te kunnen bepalen. Ik wist toch waarlijk wel beter dan het leven zelf hoe de dingen dienden
te lopen. Ik sjorde wat hier. Manipuleerde wat daar. Duwde wat zus. En trok wat zo. Maar
het leven liet zich niet manipuleren, daar komen we in deze tijd allemaal genadeloos achter.
Hoewel… genadeloos?

Crisis of kans?
Ik lees ‘De grote sprong’ van Hans Korteweg. Wat een genadevol boek in deze tijd! Het gaat
erover het fenomeen ‘crisis’ als een gevaarlijke kans dan wel een kansrijk gevaar te bezien.
Het gaat over mij en over de tijd waarin wij leven waarin voor iedereen zoveel vormen en
structuren voortdurend wegvallen en veranderen. Waarin we steeds weer moeten
schakelen omdat we het weerbarstige leven maar niet onder controle krijgen. Waarin we
zondebokken zoeken om niet te hoeven aanvaarden wat we niet kunnen veranderen.
Waarin we moedige stappen zetten daar waar we wel iets kunnen veranderen. Het gaat over
hoe een crisis ons het vermogen uit handen slaat om ons vast te grijpen aan de vorm, aan de
tijd, aan de heilige huisjes die we bouwden in de hoop dat het ons veiligheid en vooruitgang
zou brengen. Het gaat over durven loslaten, durven springen, over het roer uit handen geven aan de grote Bestuurder zelf. Het gaat erover dat ik mij geen gesneden beeld kan maken van hoe mijn werkelijkheid moet zijn. Het vraagt of ik me over durf te geven aan het leven zelf. Ik heb zoveel
weerstand geboden! Ik had het allemaal zo anders voor me gezien!

En ik dan?
Losgelaten. Terug naar alleen. Opnieuw beginnen. De dagen zijn vol. Maar stil. Erg stil. Vanuit mijn tunnelvisie lijkt ineens ieders leven te stromen, ieders liefde te bloeien, ieders praktijk te groeien, en vraagt mijn kleine ik zich morrend af: ‘En ik dan?’ ‘Heb ik niet meer verdiend dan dit?’ Dan onderhandel ik met God… ‘Als ik nou dit, krijg ik dan van jou dat?’ Of ik roep boos: ‘Waar ben je nou God? Waar hang je nou uit moeder Universum? Jij zou toch voor mij zorgen?’ Of ik verdwijn in schuld en schaamte: ‘Zie je… ik kan dit niet! Weer mislukt. Ik ben de liefde niet waardig. Er is iets flink mis met mij.’ Alles komt voorbij. Het heet rouw geloof ik. Of weerstand. Het heet crisis. Het is wat het is. En het antwoord is aan mij.

Het antwoord is aan mij
Het antwoord is aan mij!! ‘Al het ongewenste dat ons overkomt, biedt de
mogelijkheid tot nieuw leven. Alles. Er is geen zinloos lot. Het wordt pas zinloos als wij niet
de sprong wagen.’ zegt de Grote Sprong. Soms is het lot genade in vermomming lees ik. Het is aan mij. Spring ik of houd ik vast? Geef ik me over aan een wijsheid die ik niet (be)grijpen kan of blijf ik klagen? Laat ik mij door de Grote Moeder in het vuur leggen om alles te verbranden wat mij niet dient of blijf ik mijzelf eruit redden? Durf ik een beetje dood te gaan in deze stilte? Durf ik te vallen, dieper en dieper in mijn eigen bekken, naar het plekje waar de diepste verlatenheid wacht op mijn eigen liefdevolle aanwezigheid? De belofte die De Grote Sprong mij geeft is hoopvol. Ik citeer hem al jaren aan mijn cursisten. Zo mooi! Zo betekenisvol. Misschien begrijp ik nu pas echt wat het vraagt. 

Een mens die de sprong waagt, wordt een instrument dat bespeeld wordt door de grote
adem van het leven. De eigenaardigheden en restricties van de persoonlijkheid worden dan
getransformeerd tot mogelijkheden waardoor de stille stem van het leven op een eigen
manier klank kan aannemen. De persoonlijkheid die vibrerend gehoor geeft aan de grote
adem, begint in woorden en handelen de levensmelodie ten gehore te brengen als het
instrument dat zij is.

Gehoor geven aan de grote adem. 
Mijn persoonlijkheid in dienst van het grotere. 
Wil ik dat? Durf ik dat? Uw wil geschiede? 

God zegene de sprong!

  • Aanstaande donderdag zingen we in de laatste Singing Sister Circle van dit seizoen vol overgave over …… Overgave. Zing je mee? Live of via Zoom. Welkom! 
  • Verder lees je hieronder ons aanbod voor het najaar. Op 11 september begint al de Kwint: onze introductiecursus nieuw stijl. En weet je heel welkom om kennis te komen maken op 19 september, dan vertellen we je graag meer en kun je ervaren hoe wij werken.
  • Nieuw in het aanbod is een weekend Healing ceremonies en Stembevrijding. Erg aan te bevelen voor wie diep wil duiken in zijn/haar helingsproces.

Met stille groet,

Erica
mede namens Monique

Singing Sister Circle
15 juli live in Zutphen of via Zoom bij jou in de huiskamer: soul singing, stembevrijding, mantra zingen, stilte, zijn. Om elkaar en onze vrouwenstemmen samen te laten klinken en elkaar te ontmoeten, te bekrachtigen, te eren, te bemoedigen, te zien en te horen, te voelen en te vieren.
Data:15 juli 2021
Tijd: 20:00 tot 21:30 uur
Locatie: Online of studio Hartenkracht, Zutphen 

Introductiedag 19 september
Kom kennis maken
Kennismaken met Erica en Monique en het volledige aanbod van Murali. 
Locatie: Studio Hartekracht Zutphen 
Tijden: 11.00 – 16.00 uur
Je kunt jehier aanmelden voor deze dag

Healing ceremonie
De ceremonies zijn open voor iedereen maar wij bieden voorrang aan cursisten en ex-cursisten.
Datum: 5 september (nog 3 plekken), 15-17 oktober (ceremonie en stembevrijding) of 19 november

De Vrij(e) Vrouw
Middels stem en dans jouw eigen vrouwelijkheid ontdekken en omarmen, jouw lichaam en jouw seksualiteit op een nieuwe manier ontmoeten en de kracht en magie van jouw vrouwelijke stem ontdekken. Vrij. Vrouwend. Omdat jij het bent

  • Blok 1: De kracht van jouw vrouwenlijn en sisterhood 
    Blok 2: De koningin en het meisje
    Blok 3: De sensuele vrouw 

Data: 8/9 oktober, 11/12 november, 13/14 januari
Locatie: Het witte kerkje in Lunteren

De Kwint: introductiecursus Vrije Zelfexpressie
Voor wie wil kennismaken met Vrije Zelfexpressie zoals Murali dat aanbiedt geven wij de mogelijkheid tot deze vijfdaagse introductiecursus. Deze geven Monique Neefjes en Erica Nap samen. De eerste drie dagen worden gegeven door Monique Neefjes en de afsluitende 2 dagen door Erica Nap.
Data: 11 september, 9 oktober, 6 november, 3/4 december 2021

De aanraking des Enen

De aanraking des Enen

O verhoor mijn bede, dat ik nooit de zege moge derven van de aanraking des Enen in het spel der velen! – Tagore


Als allereerste heel heel veel dank voor al jullie liefdevolle reacties en steunende woorden! Wat een genade om de verbinding zo te voelen in rauwe tijden. Dankjewel! 

Disconnectie
In het hele proces van de afgelopen tijd was er één moment van grote twijfel, van totale disconnectie met dat wat groter is dan ik en uitstijgt boven alle uitdagingen die het aardse leven mij biedt. Ik zag geen zin in de dingen en voelde me totaal verloren. In die ene split second realiseerde ik me dat hele volksstammen dagelijks leven met deze disconnectie. Ik realiseerde me dat we ons eigenlijk allemaal zo vaak niet verbonden voelen met de diepere gronden die ons dragen en de hogere waarheden die ons bezielen. Vanuit de onveiligheid en de verlorenheid die dat oplevert ontstaat een wereld van zoeken naar veiligheid en houvast. Van oppositie en polarisatie. Dat was altijd al zo, maar in deze tijd ligt het er wel heel dik bovenop. Alle verschillende opvattingen rond corona en vaccinaties drijven ons uit elkaar, drijven gezinnen uit elkaar, drijven gemeenschappen uit elkaar. Waar vinden we in dit alles de aanraking des Enen? 

Verbinding
De aardse equivalent van eenheid is gelijkheid. De aardse equivalent van afgescheidenheid is het waarnemen van verschil en daarover oordelen. Waar vinden we die plek in onszelf, voorbij oordeel, voorbij mening, voorbij het bezweren van onze eigen angst? Waar vinden we de plek van eenheid en gelijkheid, van liefde en wederzijds begrip? Vanuit waar kunnen we ons verbinden in plaats van verdelen? Hoe kunnen we ons verbinden met een breder perspectief, op onszelf en op anderen? 

We leven in een genadevolle tijd met vele poorten. Zingen is zo’n poort. Dansen is een poort. Proceswerk is een poort. En plantmedicijnen zijn een poort. Voor mij zijn zij van onschatbare waarde geweest (en nog steeds) om poorten in mijzelf te openen en verbindingen te leggen tussen het onuitsprekelijke en dat wat om woorden vraagt. Zij geven mij inzicht in waar ik sta in een groter geheel en waartoe de uitdagingen in mijn leven dienen. Zij geven mij hoop en helderheid als ik verdwaald ben in mijn beperkte visie. Zij helpen mij dieper voelen, harder huilen, dieper verwerken maar ook, hoger reiken, vollediger liefhebben en voller vreugdevol zijn. Zij geven mij niets wat niet al in mij is. Zij zijn slechts een spiegel voor alles wat ik in potentie ben maar verberg, alles waar ik in waarheid mee verbonden ben maar vergeet. Zij geven mij een genadevolle doorkijk. Maar ook niets meer dan dat. Het dagelijks leven blijft de werkplaats. Leven is nog altijd praktijkonderwijs. En gelukkig zijn er tempels! Om te bidden. Om te vieren. Om te huilen. Om te verbinden. Om stil te staan. Om te horen en om te zien. Tempels die ons een ruimte bieden in de veelheid van het praktijkonderwijs nooit de zege te hoeven derven van de aanraking des Enen.

Tempel
Dat gun ik mij. En dat gun ik jou. Op 3 en  4 juli bouwen we weer zo’n tempel in de vorm van een Healing ceremonie. Als je wilt is er nog plek voor jou. En op 8 juli zingen we weer in de Sister tempel. Als je wilt verbinden we ook met jou.

Bijzonder veel liefs van mij!

Erica 

Pin It on Pinterest