Als volwassenen hebben we de verantwoordelijkheid om op te komen voor kinderen en ervoor te zorgen dat hun stem niet verloren gaat in het grotere geheel. Zij verdienen het omgehoord te worden. – Liesbeth Zegveld

Diep onder de indruk en tot tranen geroerd door de aflevering Zomergasten met Liesbeth Zegveld. Hoe ze licht werpt op hoe wij als volwassenen bang zijn voor de kracht, de onvoorspelbaarheid en de niets ontziende eerlijkheid van kinderen. Hoe we de stem van kinderen breken. Hoe onze eigen stem als kind gebroken is. Dat we woorden nodig hebben. Nieuwe taal. Om te zeggen wat waar is. Over de stem van vrouwen en de noodzaak dat wij spreken. Over de stem van de seksueel vrije vrouw.

Liesbeth Zegveld is stembevrijdster. In haar eigen vakgebied. Maar zonder meer.

Ik raak steeds meer doordrongen, niet alleen van de schoonheid, maar van de noodzaak van het stembevrijdersvak. De stem van kinderen, de stem van vrouwen, de stem van volwassen kinderen die vergeten zijn wie zij in wezen zijn en die nog slechts slaafs de hun ingegeven maatschappij consumeren.

Durven wij te luisteren, echt te luisteren naar onze kinderen? Durven wij écht te luisteren naar de schreeuw van het kind in onszelf dat in velen van ons diep weggedoken wacht tot het daarbuiten veilig genoeg is om weer tevoorschijn te komen? Luisteren heeft consequenties, altijd. Zijn we bereid die te nemen? Durven we te ervaren wat er gebeurt als onze oorspronkelijkheid, onze authenticiteit, onze creativiteit, onze echtheid weer stem durven geven, wat ook de reactie van de omgeving zal zijn?

Dat is waar voor mij vrij Zelfexpressie over gaat. Hier ben ik! Dit is mijn lied. De wereld heeft kinderen nodig, grote en kleine, die de taal van hun hart weer kunnen en durven spreken. Niet een beetje. Maar voluit. Daar sta ik voor. Daar ga ik voor. En daar help ik je bij. Als jij samen met mij durft te springen.

Een deelneemster aan de Vrije Vrouw training schreef:

Met diepe dankbaarheid en vervulling kijk ik terug op mijn Vrije Vrouw traject!!! Het heeft mij gebracht dat ik in diep contact kon komen met mijn diepe angst en boosheid en deze mocht doorvoelen in een hele veilige bedding waarin jij de confrontatie en de waarachtigheid niet schroomde om mij verder te brengen dan waar ik tot nog toe kon gaan. Je bracht me in mijn diepste donker waar ik mijzelf hervond als mijn eigen grootste licht.

Dat dus. Hoe fijn!