Was het maar altijd zo…

Geschreven door: Murali

16 mei 2023

Er zijn poorten in de hemel die alleen voor gezang openen.- De Zohar


“Het was heel lastig om na jouw concert de volgende dag naar m’n werk te gaan” zegt een vriendin als ik haar spreek na 10 april. Ik vraag door. 

“Ja, die wereld lijkt zo ver af te staan van de dagelijkse realiteit. Ik voel me dan zo open en in verbinding met alles en iedereen en dan is het op m’n werk zo anders. Dan moet ik snel weer een beetje dicht. Ik vraag me af hoe ik die twee werelden samen kan brengen?” 

Het is een veel gehoorde ‘klacht’ en enorm herkenbaar, ook voor mij. De sfeer die we creëren in de trainingen en bij concerten en ceremonies raakt vaak aan een ‘was het maar altijd zo’ gevoel. En… in de ‘echte’ wereld is het vaak zo anders. 

Hoe brengen we de werelden samen
Toch denk ik dat we juist dit soort gelegenheden moeten en mogen blijven creëren, waarin we kunnen proeven aan die andere realiteit. Het is de realiteit waar Het Vergeten Lied van zingt. Het is het land van heel dichtbij, de wereld van onze ziel, waar openheid, verbinding, gevoel(igheid), intuïtie en creativiteit ons hart beroeren. Het is de wereld van het vrouwelijke, het ontvankelijke, van het weet hebben van eenheid en vreugde. 

Onze maatschappij is veel meer de wereld van het mannelijke. Van doelgerichtheid, efficiëntie, van individualiteit, van daadkracht en verscheidenheid. Daar is niets mis mee, behalve als het doorslaat. En dat doet het al een tijdje. 

Doorgeslagen mannelijkheid leidt tot uitputting van innerlijke en uiterlijke bronnen. Het leidt tot verstarring, controle en afgescheidenheid. Doorgeslagen vrouwelijkheid leidt tot gebrek aan kracht en begrenzing. Tot spiritualiteit die zweverig wordt, liefde die soft voelt en wijsheid die een spirituele bypass wordt. Daar willen we ook niet zijn. Ze willen samenkomen, mannelijk vrouwelijk, linker en rechter hersenhelft, hemel en aarde. In onszelf, en in de maatschappij. Ik denk dat dat de uitdaging en de ontwikkeling is van deze tijd. 

Blijven oefenen
Binnen Murali creëren we steeds opnieuw een setting waarin we kunnen proeven aan dat ‘andere’  in ons. Zingen opent een poort naar de hemel en dat is wat mij betreft gewoon goddelijk. Samen zingen doet dat nóg meer. En dan, als we weer even geproefd hebben, zoeken we naar de integratie. Hoe neem ik dit mee? Hoe hou ik connectie met mijn goddelijke Zelf terwijl ik mijn leven vormgeef in de dagelijkse realiteit. Daarin leer ik elke dag een beetje bij. En daarin geniet ik enorm van de momenten dat we samen komen om te herinneren, te delen, te verbinden en elkaar te bekrachtigen. 

Gerelateerde berichten

Oei, ik groei….

Oei, ik groei….

Het leven schudt je wakker, snoeit je, breekt je, stelt je teleur.. Maar geloof me, dat is er allemaal om jouw mooiste...

Lees meer
En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze. De vrij(e) vrouw in mij…..
Krachtiger dan ik dacht. Rauwer dan ik durfde. Passievoller dan ik wist. Vrijer dan ik
vermoedde. De weg was lang en bochtig. Krochtig. Intens pijnlijk om heel eerlijk te zijn. Al
het innerlijk werk dat ik deed. Al zoveel jaren. En dan nog. Het loslaten van mijn geliefde. Het verlies en de wond aankijken waar ik hem blijkbaar voor had gestopt. Nóg dieper voelen? Nóg eerlijker kijken? Nóg sterker worden?

Lees meer

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest

Shares
Share This