En toen ontwaakte ze. De vrij(e) vrouw in mij…..
Krachtiger dan ik dacht. Rauwer dan ik durfde. Passievoller dan ik wist. Vrijer dan ik
vermoedde. De weg was lang en bochtig. Krochtig. Intens pijnlijk om heel eerlijk te zijn. Al
het innerlijk werk dat ik deed. Al zoveel jaren. En dan nog. Het loslaten van mijn geliefde. Het verlies en de wond aankijken waar ik hem blijkbaar voor had gestopt. Nóg dieper voelen? Nóg eerlijker kijken? Nóg sterker worden? 

In volle glorie
Diep helende bewustzijnsreizen en lichaamswerk-sessies brachten mij de afgelopen
maanden in lagen van mijn vrouw zijn waar het mannelijke niet lief, niet respectvol, niet
afgestemd of eigenlijk gewoon, ronduit grof is geweest. Verdrongen, vergeten, verloren
weten, vergane vrouwelijke glorie. En daar, op de bodem van verlatenheid, op de bodem
van vernedering, daar waar ik vertrokken was in de hoop nooit meer terug te hoeven
keren, klikte er iets terug. Ik ben er nog. Verdomme! Ik ben er nog! Ik ben er óók nog!
Mijn lijf, mijn bodem, mijn bestaansrecht, mijn leven!  Mijn seks. Mijn ziel. Mijn levenskracht. Mijn vermogen om te zijn, te staan, het leven voluit te genieten, de liefde voluit te bedrijven, mijn lied voluit te zingen, mijn gave voluit te geven.
Ik ben er nog. Ik zak twee etages dieper in mijn lijf. Dat is nieuw!

Is dit incarneren? 
Nieuw leven vult mijn bekken. Passievol. Sensueel. Vurig soms. Stevig en toch zacht. Een nieuw universum opent zich. Het voelt als vrouw zijn. Heel lekker! M’n voeten worden warmer. Levender.   Gevoeliger. 

(Ach meisje, lief meisje… wat waren je voetjes koud! 
Wat was je ver vertrokken. Kom maar lieverd, kom maar bij mij. Ik draag je. Ik ken je. Ik ben je!
Kom maar bij mij)

Ik leer haar dragen. Ik leer haar echt dragen. Genade!
Een nieuw contact met de elementen wordt wakker. Ik voel de aarde onder mijn voeten, zo levend. Sensueel haast. Het zachte vuur in mijn bekken. Als ik ’s morgens mijn dagelijkse duik neem in het koude meer geniet ik van de streling van het water langs mijn blote huid. Ik adem diep in, er komt wat lucht, wat ruimte en speelsheid vrij. Zou dit incarneren zijn? Zou dit mezelf zijn zijn?  

Wij hebben een stem!
Ik schrijf een lied om met heel veel zusters voluit te zingen op het Lorelei festival: 

Ik ben lucht, en ik ben water
Ik ben godin, ik ben natuur
Breng mijn licht diep in de aarde
Ik ben leven, ik ben vuur!

Luister hier naar Dank het leven, dank het leven

We zingen! God wat zingen we heerlijk! We hebben een stem. We brengen iets van waarde in de wereld. Onze muziek. Onze overvloed. Onze vreugde. We rijpen. We groeien. Van binnenuit. Totdat we overlopen. Tot onze stem niet anders kan dan zingen van de diepte die we voelen. De schoonheid die we weten. De verbinding die we kennen. 

We vechten niet. Nee alsjeblieft, laten we niet meer vechten. Laten we nieuwe wegen vinden om elkaar te verstaan. Het vrouwelijke en het mannelijke. In onszelf. In elkaar. We hebben elkaar zo hard nodig! Laten we sámen zingen! 

Je mag meezingen, hoeft niet. Maar ik weet. Hoe intens de wereld verlangt naar jouw lied. Naar jouw stem. Naar jouw weten. Ik weet hoezeer jij verlangt naar jouw vrijheid, jouw rauwe pure echtheid, jouw menszijn en jouw god zijn. Jouw vrouw zijn. Jouw man zijn. Ik weet hoe graag je wilt zingen. Helemaal voluit, vrij-uit, jezelf zingen! Ik weet, en ik neem je mee, als jij wilt, door de modder die we steeds weer door ploeteren om de lotus te laten wortelen die daaruit groeien wil. Ik zal je niet redden. Maar naast je staan. En jouw licht weten. Totdat jij het weer weet. En ervan zingen zult. 
(Luister hier naar: Flor de Lotus

Weet je welkom

Het nieuwste aanbod vind je op murali.nl