Er is een plek in je waar je nooit gewond geraakt bent, waar er een zekerheid in je is, een naadloosheid, zelfvertrouwen en kalmte. En ik denk dat de bedoeling van gebed, spiritualiteit en liefde (en muziek) is telkens weer dat innerlijke heiligdom te bezoeken.

John O’Donoheu

Mijn val uit het paradijs
Ik was er een tijdje totaal wars van…spiritualiteit! Ik had mijn fontanellen bewust hermetisch afgesloten om eindelijk recht te doen aan mijn aardse menselijke behoeften en mijzelf niet langer met enige vorm van spirituele bypass daaraan te onttrekken. Ik had enigszins geschokt mijn schizoïde persoonlijkheidsstructuur onder ogen gezien en de pijn doorvoeld van de diepe teleurstelling die aankomen in de aardse realiteit mij had bezorgd. Ik had al heel jong rechtsomkeert gemaakt, althans… voor zover dat mogelijk was. Dissociatie heet dat, zo weet ik nu. Het heeft me veel gebracht. En veel gekost. 

Ergens, toen mijn laatste relatie op de klippen begon te lopen en ik wanhopig om mij heen griste naar houvast, een uitvlucht uit de diepe ellende die ik voor mij zag opdoemen, liet ik mij vallen. Of eerlijker… werd ik neergekwakt. “Hello planet earth… this is me.. Erica… en what the F am I doing here?”

Het nieuwe paradijs
In spirituele kringen hoor ik vaak: “Ik had hier niet willen zijn.” Eigenlijk geloof ik daar niks van. Niemand is hier tegen z’n zin. Zelfs ik niet! (en dat zegt wat!) Ergens heb ik ‘ja’ gezegd tegen dit hele avontuur. Heb ik misschien zelfs wel zélf het script geschreven, wie zal het zeggen? In ieder geval; nu mijn val uit het paradijs een feit is, mijn voeten zich soms nog schoorvoetend maar steeds steviger ankeren in Hollandse bodem, er in mijn bekken iets te voelen is wat je zowaar ‘bodem’ zou kunnen noemen en ik het eindelijk ‘eens’ ben geworden met het feit dat ik mij hier in deze verwarrende en vaak pijnlijke aardse realiteit bevind .. vind ik langzaam ook… een nieuw paradijs. Dat paradijs heet: aardse schoonheid, zintuiglijke geneugten, ware verbinding en vriendschap, genieten van de dagdagelijkse eenvoud en…steeds meer … het lied zingen waarvoor ik kwam.

Op z’n dolfijns
Deze maand had ik het grote voorrecht om voor de derde keer een bezoek te brengen aan de vrije dolfijnen in het Sataya Reef in Egypte. Het is zelfs voor de grootste scepticus haast niet te ontkennen dat er in dat dolfijnenveld iets bijzonders, iets mysterieus, haast iets mystieks gaande is. Ja, er is allerlei aards gedoe met vinnen, snorkels, lange reizen en zeeziekerige boottochten, maar er is ook dat grote veld van licht, van vreugde, van kalmte, van liefde, van grootsheid en van verbinding met iets wat onze 3D werkelijkheid verre overstijgt. Zwemmend met de dolfijnen durfde ik de poort naar het spirituele weer te openen en leerde ik hoe ik die twee werelden met elkaar kan verbinden, in mij. Hoe ik helemaal hier kan zijn en toch diep verbonden met dat innerlijk heiligdom waar ik, en niks of niemand, ooit gewond is geraakt. Waar oorlog nooit een slachtoffer heeft gemaakt. Waar liefde en vreugde onoverwinnelijk de grondtoon zingen in de waarheid van ons ware wezen. Niet als vlucht. Maar als realiteit. Als Bron. Als haven.

To the point
Het doel van al mijn aanbod én van mijn leven is steeds weer: ‘Telkens weer dat innerlijk heiligdom bezoeken, om daar op te laden, geïnspireerd te raken, ideeën op te doen, creativiteit, speelsheid, authenticiteit en waarachtigheid te hervinden. En dan…. om ervan te zingen!

Oh muze zing, herinnering, aan schoonheid nooit vergeten, zingt ene Erica Nap op haar album ‘Het Vergeten Lied’. Oh muze zing, verademing, voorbij aan alle lijden. Oh muze zing, de zindering, jouw lied zal mij bevrijden.
Bevrijden uit de stof? Bevrijden uit alle onhebbelijkheden en pijnlijkheden die de aardse realiteit onmiskenbaar met zich mee brengt? Nee, dat niet. Maar wel de mogelijkheid om onszelf te bevrijden uit het lijden áán dat alles. Omdat we ervan kunnen zingen. Omdat we er sámen van kunnen zingen. En omdat we ons dan omhult kunnen weten door dat wat nooit gewond is geraakt.

De boodschap verandert nooit. Het doel ook niet. De vorm af en toe een beetje. Dit is ons aanbod voor de komende tijd. Laten we zingen. De wereld snakt naar jouw lied! Jouw lied zal haar bevrijden!