Hoopvol tegen de klippen op

door Murali | nov 1, 2024 | Murali

‘Er was eens een wetenschapper die op zijn werkkamer bezig was met een project om de wereld te verbeteren. Zijn bureau lag vol met rapporten en wetenschappelijke tijdschriften en boeken. Zijn dochtertje wilde echter graag met hem spelen en kwam hem telkens storen. Toen de econoom het zat was scheurde hij een wereldkaart uit een tijdschrift dat op zijn bureau lag. Hij nam een schaar en toverde de wereldkaart om tot een legpuzzel. Die gaf hij aan zijn dochter met de opdracht om de wereld ‘in orde te brengen’.

Tot zijn verbazing was zijn dochter, die de kaart van de wereld nog helemaal niet kende, al binnen vijf minuten klaar. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ vroeg haar vader. ‘Dat was gemakkelijk,’ zei het meisje. ‘Ik had gezien dat op de achterkant van de wereldkaart een foto van een mens stond. Ik heb alle stukjes omgedraaid en eerst de mens in orde gebracht. En toen ik alles daarna weer omdraaide zag ik dat de wereld ook in orde was.

Wat kan ik doen?
Het is één van de prachtige hoopvolle verhalen uit Een flits van inzicht van de Nederlandse dichter en filosoof Hein Stufkens. Hoopvol in een tijd waarin het nieuws mij meer dan eens een gevoel van machteloosheid bezorgt en mij de vraag doet stellen: ‘Wat kan ik doen? Wat is mijn bijdrage? Welk wonder is er nodig? En natuurlijk… wat betekent mijn vak, vrije zelfexpressie/ stembevrijding, in deze tijd? Wat is onze bijdrage aan de orde, ik zou zeggen… de harmonie, in mens en wereld?’

Eigenlijk zou ik zonder terughouden willen zeggen: die bijdrage is enorm! En wat mij betreft verdient zij het om nog veel meer terrein te winnen. Het liefst in binnen- én buitenland eigenlijk. Of denk ik dan de groot? Past mij iets meer bescheidenheid?

Dit helpt echt!
Ik denk het niet. Als er dan al een wonder nodig is denk ik dat stembevrijding één van de wonderen is die ons geschonken is in deze tijd. En wel om de volgende reden: ik ben er heilig van overtuigd dat we de vrede in ons zelf en in de wereld niet zozeer vinden door te ‘werken aan vrede’ maar juist door ruimte te geven aan én ontvangen en gehoord te worden in onze ónvrede. Dat we de orde niet herstellen door te stríjden tegen alles wat niet in orde is maar door te durven voelen en expressie te geven aan alles in ons wat niet ‘in orde’ is. Dat we onze kracht en potentie hervinden door stem te geven aan ons gevoel van machteloosheid. Dat we vreugde hervinden door voluit ons verdriet te kunnen uiten.

Waar wereldvrede begint
Ik geloof dat wereldvrede begint daar waar we ruimte en bedding vinden om ‘au’ te zeggen tegen onze eigen levenspijn. Want daar waar mijn pijn gevoeld, doorleefd en geuit mag zijn stopt mijn neiging om het ‘uit te vechten’. Daar hervind ik de vrede en de vreugde die niet afhankelijk is van mijn gelijk. Wel van gehoord zijn, van in liefde ontmoet zijn, door mijzelf en door de ander. Expressie geven aan álles wat in ons leeft en daarin ontvangen worden is de grote helende werking van stembevrijding.

Het is een wonder!
Maar dat niet alleen. We geven namelijk niet alleen expressie. We maken er muziek van! En…. daar waar we muziek maken van alles wat niet in harmonie is in onszelf wordt het opgenomen in de grotere Harmonie die muziek, vreugde en vrede IS. Precies dat zie ik al 20 jaar voor mijn ogen gebeuren en elke keer weer voel en zie ik dat het een wonder is. Geen methode, geen project, geen lineair pad… gewoon… een wonder. De alchemie waarin we al onze ‘zware metalen’ omsmeden tot louter GOUD.

Zolang er gezongen kan worden, zolang we weet hebben van de harmonie die muziek is, is er hoop in deze wereld. Zo blijf ik hopen, en zingen, tegen de klippen op.

Over vallen en zingend opstaan

door Murali | okt 1, 2024 | Murali

Er is een plek in je waar je nooit gewond geraakt bent, waar er een zekerheid in je is, een naadloosheid, zelfvertrouwen en kalmte. En ik denk dat de bedoeling van gebed, spiritualiteit en liefde (en muziek) is telkens weer dat innerlijke heiligdom te bezoeken.

John O’Donoheu

Mijn val uit het paradijs
Ik was er een tijdje totaal wars van…spiritualiteit! Ik had mijn fontanellen bewust hermetisch afgesloten om eindelijk recht te doen aan mijn aardse menselijke behoeften en mijzelf niet langer met enige vorm van spirituele bypass daaraan te onttrekken. Ik had enigszins geschokt mijn schizoïde persoonlijkheidsstructuur onder ogen gezien en de pijn doorvoeld van de diepe teleurstelling die aankomen in de aardse realiteit mij had bezorgd. Ik had al heel jong rechtsomkeert gemaakt, althans… voor zover dat mogelijk was. Dissociatie heet dat, zo weet ik nu. Het heeft me veel gebracht. En veel gekost. 

Ergens, toen mijn laatste relatie op de klippen begon te lopen en ik wanhopig om mij heen griste naar houvast, een uitvlucht uit de diepe ellende die ik voor mij zag opdoemen, liet ik mij vallen. Of eerlijker… werd ik neergekwakt. “Hello planet earth… this is me.. Erica… en what the F am I doing here?”

Het nieuwe paradijs
In spirituele kringen hoor ik vaak: “Ik had hier niet willen zijn.” Eigenlijk geloof ik daar niks van. Niemand is hier tegen z’n zin. Zelfs ik niet! (en dat zegt wat!) Ergens heb ik ‘ja’ gezegd tegen dit hele avontuur. Heb ik misschien zelfs wel zélf het script geschreven, wie zal het zeggen? In ieder geval; nu mijn val uit het paradijs een feit is, mijn voeten zich soms nog schoorvoetend maar steeds steviger ankeren in Hollandse bodem, er in mijn bekken iets te voelen is wat je zowaar ‘bodem’ zou kunnen noemen en ik het eindelijk ‘eens’ ben geworden met het feit dat ik mij hier in deze verwarrende en vaak pijnlijke aardse realiteit bevind .. vind ik langzaam ook… een nieuw paradijs. Dat paradijs heet: aardse schoonheid, zintuiglijke geneugten, ware verbinding en vriendschap, genieten van de dagdagelijkse eenvoud en…steeds meer … het lied zingen waarvoor ik kwam.

Op z’n dolfijns
Deze maand had ik het grote voorrecht om voor de derde keer een bezoek te brengen aan de vrije dolfijnen in het Sataya Reef in Egypte. Het is zelfs voor de grootste scepticus haast niet te ontkennen dat er in dat dolfijnenveld iets bijzonders, iets mysterieus, haast iets mystieks gaande is. Ja, er is allerlei aards gedoe met vinnen, snorkels, lange reizen en zeeziekerige boottochten, maar er is ook dat grote veld van licht, van vreugde, van kalmte, van liefde, van grootsheid en van verbinding met iets wat onze 3D werkelijkheid verre overstijgt. Zwemmend met de dolfijnen durfde ik de poort naar het spirituele weer te openen en leerde ik hoe ik die twee werelden met elkaar kan verbinden, in mij. Hoe ik helemaal hier kan zijn en toch diep verbonden met dat innerlijk heiligdom waar ik, en niks of niemand, ooit gewond is geraakt. Waar oorlog nooit een slachtoffer heeft gemaakt. Waar liefde en vreugde onoverwinnelijk de grondtoon zingen in de waarheid van ons ware wezen. Niet als vlucht. Maar als realiteit. Als Bron. Als haven.

To the point
Het doel van al mijn aanbod én van mijn leven is steeds weer: ‘Telkens weer dat innerlijk heiligdom bezoeken, om daar op te laden, geïnspireerd te raken, ideeën op te doen, creativiteit, speelsheid, authenticiteit en waarachtigheid te hervinden. En dan…. om ervan te zingen!

Oh muze zing, herinnering, aan schoonheid nooit vergeten, zingt ene Erica Nap op haar album ‘Het Vergeten Lied’. Oh muze zing, verademing, voorbij aan alle lijden. Oh muze zing, de zindering, jouw lied zal mij bevrijden.
Bevrijden uit de stof? Bevrijden uit alle onhebbelijkheden en pijnlijkheden die de aardse realiteit onmiskenbaar met zich mee brengt? Nee, dat niet. Maar wel de mogelijkheid om onszelf te bevrijden uit het lijden áán dat alles. Omdat we ervan kunnen zingen. Omdat we er sámen van kunnen zingen. En omdat we ons dan omhult kunnen weten door dat wat nooit gewond is geraakt.

De boodschap verandert nooit. Het doel ook niet. De vorm af en toe een beetje. Dit is ons aanbod voor de komende tijd. Laten we zingen. De wereld snakt naar jouw lied! Jouw lied zal haar bevrijden!

De schreeuw van het kind in ons

door Murali | sep 3, 2024 | Murali

Als volwassenen hebben we de verantwoordelijkheid om op te komen voor kinderen en ervoor te zorgen dat hun stem niet verloren gaat in het grotere geheel. Zij verdienen het omgehoord te worden. – Liesbeth Zegveld

Diep onder de indruk en tot tranen geroerd door de aflevering Zomergasten met Liesbeth Zegveld. Hoe ze licht werpt op hoe wij als volwassenen bang zijn voor de kracht, de onvoorspelbaarheid en de niets ontziende eerlijkheid van kinderen. Hoe we de stem van kinderen breken. Hoe onze eigen stem als kind gebroken is. Dat we woorden nodig hebben. Nieuwe taal. Om te zeggen wat waar is. Over de stem van vrouwen en de noodzaak dat wij spreken. Over de stem van de seksueel vrije vrouw.

Liesbeth Zegveld is stembevrijdster. In haar eigen vakgebied. Maar zonder meer.

Ik raak steeds meer doordrongen, niet alleen van de schoonheid, maar van de noodzaak van het stembevrijdersvak. De stem van kinderen, de stem van vrouwen, de stem van volwassen kinderen die vergeten zijn wie zij in wezen zijn en die nog slechts slaafs de hun ingegeven maatschappij consumeren.

Durven wij te luisteren, echt te luisteren naar onze kinderen? Durven wij écht te luisteren naar de schreeuw van het kind in onszelf dat in velen van ons diep weggedoken wacht tot het daarbuiten veilig genoeg is om weer tevoorschijn te komen? Luisteren heeft consequenties, altijd. Zijn we bereid die te nemen? Durven we te ervaren wat er gebeurt als onze oorspronkelijkheid, onze authenticiteit, onze creativiteit, onze echtheid weer stem durven geven, wat ook de reactie van de omgeving zal zijn?

Dat is waar voor mij vrij Zelfexpressie over gaat. Hier ben ik! Dit is mijn lied. De wereld heeft kinderen nodig, grote en kleine, die de taal van hun hart weer kunnen en durven spreken. Niet een beetje. Maar voluit. Daar sta ik voor. Daar ga ik voor. En daar help ik je bij. Als jij samen met mij durft te springen.

Een deelneemster aan de Vrije Vrouw training schreef:

Met diepe dankbaarheid en vervulling kijk ik terug op mijn Vrije Vrouw traject!!! Het heeft mij gebracht dat ik in diep contact kon komen met mijn diepe angst en boosheid en deze mocht doorvoelen in een hele veilige bedding waarin jij de confrontatie en de waarachtigheid niet schroomde om mij verder te brengen dan waar ik tot nog toe kon gaan. Je bracht me in mijn diepste donker waar ik mijzelf hervond als mijn eigen grootste licht.

Dat dus. Hoe fijn!

Was het maar altijd zo…

door Murali | mei 16, 2023 | Murali

Er zijn poorten in de hemel die alleen voor gezang openen.- De Zohar

“Het was heel lastig om na jouw concert de volgende dag naar m’n werk te gaan” zegt een vriendin als ik haar spreek na 10 april. Ik vraag door. 

“Ja, die wereld lijkt zo ver af te staan van de dagelijkse realiteit. Ik voel me dan zo open en in verbinding met alles en iedereen en dan is het op m’n werk zo anders. Dan moet ik snel weer een beetje dicht. Ik vraag me af hoe ik die twee werelden samen kan brengen?” 

Het is een veel gehoorde ‘klacht’ en enorm herkenbaar, ook voor mij. De sfeer die we creëren in de trainingen en bij concerten en ceremonies raakt vaak aan een ‘was het maar altijd zo’ gevoel. En… in de ‘echte’ wereld is het vaak zo anders. 

Hoe brengen we de werelden samen
Toch denk ik dat we juist dit soort gelegenheden moeten en mogen blijven creëren, waarin we kunnen proeven aan die andere realiteit. Het is de realiteit waar Het Vergeten Lied van zingt. Het is het land van heel dichtbij, de wereld van onze ziel, waar openheid, verbinding, gevoel(igheid), intuïtie en creativiteit ons hart beroeren. Het is de wereld van het vrouwelijke, het ontvankelijke, van het weet hebben van eenheid en vreugde. 

Onze maatschappij is veel meer de wereld van het mannelijke. Van doelgerichtheid, efficiëntie, van individualiteit, van daadkracht en verscheidenheid. Daar is niets mis mee, behalve als het doorslaat. En dat doet het al een tijdje. 

Doorgeslagen mannelijkheid leidt tot uitputting van innerlijke en uiterlijke bronnen. Het leidt tot verstarring, controle en afgescheidenheid. Doorgeslagen vrouwelijkheid leidt tot gebrek aan kracht en begrenzing. Tot spiritualiteit die zweverig wordt, liefde die soft voelt en wijsheid die een spirituele bypass wordt. Daar willen we ook niet zijn. Ze willen samenkomen, mannelijk vrouwelijk, linker en rechter hersenhelft, hemel en aarde. In onszelf, en in de maatschappij. Ik denk dat dat de uitdaging en de ontwikkeling is van deze tijd. 

Blijven oefenen
Binnen Murali creëren we steeds opnieuw een setting waarin we kunnen proeven aan dat ‘andere’  in ons. Zingen opent een poort naar de hemel en dat is wat mij betreft gewoon goddelijk. Samen zingen doet dat nóg meer. En dan, als we weer even geproefd hebben, zoeken we naar de integratie. Hoe neem ik dit mee? Hoe hou ik connectie met mijn goddelijke Zelf terwijl ik mijn leven vormgeef in de dagelijkse realiteit. Daarin leer ik elke dag een beetje bij. En daarin geniet ik enorm van de momenten dat we samen komen om te herinneren, te delen, te verbinden en elkaar te bekrachtigen.