Was het maar altijd zo…

Was het maar altijd zo…

Er zijn poorten in de hemel die alleen voor gezang openen.- De Zohar


“Het was heel lastig om na jouw concert de volgende dag naar m’n werk te gaan” zegt een vriendin als ik haar spreek na 10 april. Ik vraag door. 

“Ja, die wereld lijkt zo ver af te staan van de dagelijkse realiteit. Ik voel me dan zo open en in verbinding met alles en iedereen en dan is het op m’n werk zo anders. Dan moet ik snel weer een beetje dicht. Ik vraag me af hoe ik die twee werelden samen kan brengen?” 

Het is een veel gehoorde ‘klacht’ en enorm herkenbaar, ook voor mij. De sfeer die we creëren in de trainingen en bij concerten en ceremonies raakt vaak aan een ‘was het maar altijd zo’ gevoel. En… in de ‘echte’ wereld is het vaak zo anders. 

Hoe brengen we de werelden samen
Toch denk ik dat we juist dit soort gelegenheden moeten en mogen blijven creëren, waarin we kunnen proeven aan die andere realiteit. Het is de realiteit waar Het Vergeten Lied van zingt. Het is het land van heel dichtbij, de wereld van onze ziel, waar openheid, verbinding, gevoel(igheid), intuïtie en creativiteit ons hart beroeren. Het is de wereld van het vrouwelijke, het ontvankelijke, van het weet hebben van eenheid en vreugde. 

Onze maatschappij is veel meer de wereld van het mannelijke. Van doelgerichtheid, efficiëntie, van individualiteit, van daadkracht en verscheidenheid. Daar is niets mis mee, behalve als het doorslaat. En dat doet het al een tijdje. 

Doorgeslagen mannelijkheid leidt tot uitputting van innerlijke en uiterlijke bronnen. Het leidt tot verstarring, controle en afgescheidenheid. Doorgeslagen vrouwelijkheid leidt tot gebrek aan kracht en begrenzing. Tot spiritualiteit die zweverig wordt, liefde die soft voelt en wijsheid die een spirituele bypass wordt. Daar willen we ook niet zijn. Ze willen samenkomen, mannelijk vrouwelijk, linker en rechter hersenhelft, hemel en aarde. In onszelf, en in de maatschappij. Ik denk dat dat de uitdaging en de ontwikkeling is van deze tijd. 

Blijven oefenen
Binnen Murali creëren we steeds opnieuw een setting waarin we kunnen proeven aan dat ‘andere’  in ons. Zingen opent een poort naar de hemel en dat is wat mij betreft gewoon goddelijk. Samen zingen doet dat nóg meer. En dan, als we weer even geproefd hebben, zoeken we naar de integratie. Hoe neem ik dit mee? Hoe hou ik connectie met mijn goddelijke Zelf terwijl ik mijn leven vormgeef in de dagelijkse realiteit. Daarin leer ik elke dag een beetje bij. En daarin geniet ik enorm van de momenten dat we samen komen om te herinneren, te delen, te verbinden en elkaar te bekrachtigen. 

Echt waar…Nog 100 dagen!

Ik was al even stil
De wereld ging zo snel
Je las me niet
Maar ik ben er wel
Ik schrijf een boek
Ik dicht een lied
Ik luister stil 
Dat zie je niet
Maar strakjes, als de tijd weer rijp
Dan zing ik onomwonden
De parels die ik hier voor ons
In stilte heb gevonden 


Want… nog 100 dagen
…en dan komt zowaar mijn boek uit! Vijf jaar heb ik eraan geschreven. Het werd steeds dunner en simpeler. Vorig jaar, toen ik mijn uitgeefster het manuscript aanbood zei zij: “Mooi, maar zoals het nu is geef ik het niet uit. Ik wil nog veel meer jóuw stem en jouw verhaal horen. Je verschuilt je nog teveel achter anderen.”  Mijn persoonlijkheid fronste… daar sta je dan als stembevrijder! Maar mijn ziel juichte. Daar ging dat hele boek immers over: je stem vinden, het lied van je eigen hart zingen. Dan moest ik toch waarlijk het goede voorbeeld zien te geven. 

Op zoek naar mijn eigen stem
En zo begon de hele reis van OH naar OHM opnieuw. Een reis van verlangen naar vervulling, van luisteren naar de stille stem in mijn hart tot haar verklanken op papier. Het was geen makkelijke tocht. Het instrument Erica liet zich niet gemakkelijk stemmen en er was nog flink wat achterstallig onderhoud te doen. Ik had nog heel wat ‘help’ te zingen, en ‘oh’ en ‘aiaiai’ en veel ‘au’. Een heleboel ’nee’ en toen, eindelijk… kwam de volle JA. Toen landde ik in ‘ik’ en kon mijn hart zich openen voor een levende ‘wij’. De ‘ohm’ nu heel dichtbij. Snap je het nog? Nee? Ik vertel je erover in mijn boek.

Gevonden!
Ik zocht en vond een stem in mij. Niet heel ver weg maar heel dichtbij. Over 100 dagen vier ik de reis. De mijne én de jouwe. Het prachtige stembevrijdingswerk en haar bijdrage aan het vinden van onze ware stem. Kom je mee vieren? De boek-release gaat natuurlijk samen met een ‘Vergeten Lied’ concert met de hele band. We staan weer in de prachtige kerk in Rosmalen waar we precies een jaar eerder de cd-release deden.

Help
Een boek uitgeven kost best wat geld. Mocht je mij en dit Vergeten Lied project willen steunen, omwille van de stem van jouw hart en van alle mensen die verlangen hun Vergeten Lied te vinden… ik zou super blij zijn met iedere financiële bijdrage die jij hiervoor over hebt. Er zijn verschillende mogelijkheden:

  1. De meest voor de hand liggende: je komt naar het concert en koopt een kaartje. Dat kan via deze link:  
  2. Je komt naar het concert, koopt een kaartje via stap 1 en doet een extra donatie. Dat kan op onze website via Steun Ons!  
  3. Je doet een donatie naar eigen vermogen via de donatielink op onze website. Bij een donatie vanaf €100 ontvang je het boek en bij een donatie vanaf €200 ontvang je het boek én de cd. 

Mocht je zelf nog een ander lumineus idee hebben…. Wij houden ons aanbevolen!
Alvast onwijs veel dank voor jouw steun!

Mijn eigen reis van OH naar OHM…

Mijn eigen reis van OH naar OHM…

Het is een langzaam en smartelijk proces, het groeien naar werkelijke innerlijke zelfstandigheid. Het steeds zekerder weten dat er bij anderen geen toevlucht voor je is. Dat anderen even onzeker en hulpeloos zijn als jijzelf. Dat jij altijd de sterkere zult moeten zijn. Je wordt altijd weer op jezelf teruggeworpen. Er is niets anders –  Etty Hillesum

Ware zelfstandigheid
Toen ik op mijn 19e uit huis ging was ik er slecht aan toe. Daar had ik zelf geen benul van overigens. Ik merkte alleen gaandeweg echter dat ik niet opgewassen was tegen een leven in deze maatschappij. Ik had mij een houding aangeleerd van groot, stoer en sterk zijn maar van binnen zat een verschrompeld, eenzaam meisje gevangen in een donkere kerker vol verlatenheid. Ik was nog ver van ware kracht verwijderd. 

Ik kwam gelukkig in een vriendenkring terecht waarin ‘in therapie gaan’ heel hip was dus zeilde ik van huis uit rechtstreeks de therapiekamer in. Het ophalen van dat meisje in de diepe krochten van mijn onderbewustzijn en toegroeien naar ware zelfstandigheid werd inderdaad een langzaam en smartelijk proces. Als ik heel eerlijk ben heb ik er 30 jaar over gedaan. Het werkelijk aankijken en doorvoelen van mijn onthechtheid, mijn veel te vroeg op eigen benen moeten staan, mijn emotionele verwaarlozing en mijn onvermogen om me werkelijk te verbinden in deze aardse realiteit hebben veel tijd, moed en volharding gevraagd. En ….. ik heb het gedaan en ik doe het. Tot op het bot. De hele reis van Oh naar Ohm zoals we hem gaan in de trainingen, zoals ik hem bezing op de CD én in het concert.

Donkere nacht
Het niet slagen van mijn huwelijk, het verlies van mijn grote liefde, het er werkelijk alleen voor staan als moeder en zelfstandig ondernemer, de overgang (in mij fysiek en buiten mij in het collectief), alle tegenslagen in de afgelopen Corona jaren… er was geen ontkomen aan. We konden er niet bovenover, we konden er niet onderdoor, we moesten er wel dwars doorheen! Ploeter de ploet. Ploeter de ploet… 
Een donkere nacht van de ziel. Dat was het. 

Heel en compleet
Maar steeds meer kwam er een gezonde volwassene in mij beschikbaar die dit leven kan dragen én ervan genieten. Langzaam kwam dat prachtige meisje weer in beeld met al haar gaven en talenten, haar schoonheid, haar creativiteit, haar muziek, haar verbinding met de natuur en met God, haar liefde voor mensen en dieren. Ze was er nog, heel en compleet. Langzaam durfde ik te landen in het aardse leven waar dood en verlies, pijn en verwarring, vreugde én verdriet onderdeel uitmaken van de dagelijkse realiteit. Langzaam begreep ik dat ik mijn reis niet alleen voor mijzelf ging maar dat ik ervan kon zingen, schrijven en delen om anderen te steunen die hetzelfde pad gaan. Langzaam kon ik de gedragenheid ontwaren die onder alles voelbaar is als ik durf te ontspannen en mij over te geven aan wat het leven is: een reis, een leerschool, een dans, een lied, een pad waarvan ik verlang dat het me zal leiden naar meer mildheid, meer medemenselijkheid, meer vertrouwen, meer verbinding, meer liefde, meer muziek en steeds meer vreugde. 

Langzaam werd ik een mens. Afgedaald. Ingedaald. Op zichzelf teruggeworpen. De eenzaamheid tot op het bot doorkliefd en aangekeken. Bereid daaraan te lijden zonder zelfmedelijden of slachtofferschap. Bereid door de poort te gaan die zij is. Bereid steeds meer beschikbaar te zijn voor het lied dat God door mij heen wil zingen. 

Ik geef me over. Zonder verzet aanvaard ik elk genadevol en pijnlijk aspect van mijn leven. Ik geef me over. In liefde voor wie ik ben. In liefde voor wie jij bent. Ik. Jij. God. Er is niets anders. Ik bén Dat. Ik bén Zijn lied! 

Oei, ik groei….

Oei, ik groei….

Het leven schudt je wakker, snoeit je, breekt je, stelt je teleur.. Maar geloof me, dat is er allemaal om jouw mooiste zelf geboren te laten worden… 
Bert Hellinger

Groeien is angstig
Toen mijn kinderen klein waren las ik het boekje ‘Oei, ik groei’. Het vertelt dat de ontwikkeling van een klein mensje niet geleidelijk maar in sprongen gaat. Dat bleek erg behulpzame informatie. Ook nu nog! Voor mijzelf. Voor ons. Want het blijkt ook voor grote mensjes te gelden!  

Ik citeer: “Tijdens deze sprongen huilt een baby meer, is hangerig, humeurig, slaapt slechter en eet minder. Maar als het sprongetje genomen is, kan hij in één keer een heleboel dingen meer en is hij weer zijn vrolijke zelf.” 

Het afgelopen jaar was ik veel hangerig, huilerig, humeurig en angstig. Ik sliep belabberd en ik at meer. Ik stapte letterlijk en figuurlijk in een overgang. En misschien geldt dat wel voor de hele mensheid op dit moment. We groeien. Met sprongen. Dat is angstig. Dat is ontwrichtend. Dat is om te huilen soms. 

Alle hoop laten varen…
Er was een moment dat ik niet meer wist hoe verder. Murali, het hele cd project dat alsmaar uitbreidde, het boek dat een uitgever vond, de trainingen en ceremonies die volliepen. En ondertussen de rouw, de kinderen, het huis, de tuin ….. alles leek veel te groot voor mij alleen. Ik was moe, verdrietig en alleen. Mensen in mijn omgeving leken het vertrouwen in mij te verliezen en ikzelf eigenlijk ook. Misschien moest ik alles maar opgeven. Dit was gewoon teveel gevraagd voor mij. 

Ik bleef in bed. Voor het eerst in 13 jaar stond ik niet op voor de kinderen. Ik was op en ik wist zeker dat ik het allemaal niet meer zou gaan doen. Ik voelde me door God en iedereen verlaten en liet mezelf zakken in de leegte. ‘Father, take this cup away from me’ zong het in mij. 

Het duurde 1,5 dag. Toen raapte iets in mij zichzelf bij elkaar. Ook als er niemand meer was die in mij geloofde, ik geloofde er wél in! Ik kon het niet opgeven! Er was teveel moois om te delen. Krakend en piepend stond ik op en deed de kleine stap die ik ‘nu’ kon zetten. Tanden poetsen lukte net. Ik vroeg hulp. Niet vanuit het verlangen om gered te worden, maar vanuit het weten dat dat wat ik te doen heb van waarde is en groter dan ik alleen kan dragen. Er kwam hulp. Heel veel hulp! Het was een wonder. 

Wie springt?
Het was een sprong. Een angstige sprong. Een wezenlijke sprong. Een groeisprong. 
Het kleine meisje in mij is nog altijd bang. Ik houd haar hand vast. 
De draken bezweren mij dat mijn kop er af zal gaan. Ik zing voor ze. 
De grootmoeders knikken liefdevol en goedkeurend. Ik buig voor ze. 
De engelen juichen. Ik dans met ze. 
De sprong is gewaagd en in één keer blijk ik inderdaad een heleboel meer te kunnen. En mijn vrolijke zelf…. Ja! Mijn vrolijke zelf! Ik voel haar weer.  

Maakte ik die sprong? Maakte het leven in mij die sprong? Had ik een keus? Heeft het baby’tje een keus? Heeft de mensheid een keus? We groeien. Niets aan te doen. Huilend, jammerend, kermend, slecht slapend… En toch, en toch… het leven weet. We zijn allemaal (allemaal!) onderweg ons mooiste zelf te worden. Soms is het leven zacht, soms genadeloos. Er is geen ontkomen aan. God wil dat jij gelukkig bent! Je mooiste zelf… is je gelukkigste zelf. 

Geboren
En zo wordt Murali next level dit jaar geboren. Op 2-2-2022 om 2 uur is ‘Het vergeten lied’ te beluisteren op alle online kanalen. Maar koop vooral de cd (vanaf 21 feb in ons winkeltje) want die wordt zo mooi!  Een schatkistje voor de ziel is het geworden met bij elk lied een inspiratiekaart; ware kunst getekend door Rebecca Solcer. 

Op 6 febuari is het cd release concert met de meer dan geweldige professionele muzikanten die dit project co-creëerden. Met Lenny Kuhr, Jan Kortie en zoveel meer van mijn inspiratiebronnen, collega’s en lieve vrienden in de zaal. Het concert is uitverkocht maar schrijf je vooral in op de wachtlijst, er komen vast nog plekken vrij. 

En verder: de trainingen en ceremonies groeien nog steeds. In kracht en efficiëntie. In diepgang en in onvoorwaardelijkheid. In community en in richting. Ik ben zo dankbaar voor waar we nu staan. Het mag gewoon allemaal gebeuren en ontstaan. Ik ben beschikbaar. Wij zijn beschikbaar. Er is zoveel rijkdom. Er hoeft niks. En alles mag. 

Welkom! 
Dus weet je welkom! Want, er is zoveel moois te delen. We groeien. Hoe dan ook. Maar er is hulp. En steun. En samen.    

En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze….

En toen ontwaakte ze. De vrij(e) vrouw in mij…..
Krachtiger dan ik dacht. Rauwer dan ik durfde. Passievoller dan ik wist. Vrijer dan ik
vermoedde. De weg was lang en bochtig. Krochtig. Intens pijnlijk om heel eerlijk te zijn. Al
het innerlijk werk dat ik deed. Al zoveel jaren. En dan nog. Het loslaten van mijn geliefde. Het verlies en de wond aankijken waar ik hem blijkbaar voor had gestopt. Nóg dieper voelen? Nóg eerlijker kijken? Nóg sterker worden? 

In volle glorie
Diep helende bewustzijnsreizen en lichaamswerk-sessies brachten mij de afgelopen
maanden in lagen van mijn vrouw zijn waar het mannelijke niet lief, niet respectvol, niet
afgestemd of eigenlijk gewoon, ronduit grof is geweest. Verdrongen, vergeten, verloren
weten, vergane vrouwelijke glorie. En daar, op de bodem van verlatenheid, op de bodem
van vernedering, daar waar ik vertrokken was in de hoop nooit meer terug te hoeven
keren, klikte er iets terug. Ik ben er nog. Verdomme! Ik ben er nog! Ik ben er óók nog!
Mijn lijf, mijn bodem, mijn bestaansrecht, mijn leven!  Mijn seks. Mijn ziel. Mijn levenskracht. Mijn vermogen om te zijn, te staan, het leven voluit te genieten, de liefde voluit te bedrijven, mijn lied voluit te zingen, mijn gave voluit te geven.
Ik ben er nog. Ik zak twee etages dieper in mijn lijf. Dat is nieuw!

Is dit incarneren? 
Nieuw leven vult mijn bekken. Passievol. Sensueel. Vurig soms. Stevig en toch zacht. Een nieuw universum opent zich. Het voelt als vrouw zijn. Heel lekker! M’n voeten worden warmer. Levender.   Gevoeliger. 

(Ach meisje, lief meisje… wat waren je voetjes koud! 
Wat was je ver vertrokken. Kom maar lieverd, kom maar bij mij. Ik draag je. Ik ken je. Ik ben je!
Kom maar bij mij)

Ik leer haar dragen. Ik leer haar echt dragen. Genade!
Een nieuw contact met de elementen wordt wakker. Ik voel de aarde onder mijn voeten, zo levend. Sensueel haast. Het zachte vuur in mijn bekken. Als ik ’s morgens mijn dagelijkse duik neem in het koude meer geniet ik van de streling van het water langs mijn blote huid. Ik adem diep in, er komt wat lucht, wat ruimte en speelsheid vrij. Zou dit incarneren zijn? Zou dit mezelf zijn zijn?  

Wij hebben een stem!
Ik schrijf een lied om met heel veel zusters voluit te zingen op het Lorelei festival: 

Ik ben lucht, en ik ben water
Ik ben godin, ik ben natuur
Breng mijn licht diep in de aarde
Ik ben leven, ik ben vuur!

Luister hier naar Dank het leven, dank het leven

We zingen! God wat zingen we heerlijk! We hebben een stem. We brengen iets van waarde in de wereld. Onze muziek. Onze overvloed. Onze vreugde. We rijpen. We groeien. Van binnenuit. Totdat we overlopen. Tot onze stem niet anders kan dan zingen van de diepte die we voelen. De schoonheid die we weten. De verbinding die we kennen. 

We vechten niet. Nee alsjeblieft, laten we niet meer vechten. Laten we nieuwe wegen vinden om elkaar te verstaan. Het vrouwelijke en het mannelijke. In onszelf. In elkaar. We hebben elkaar zo hard nodig! Laten we sámen zingen! 

Je mag meezingen, hoeft niet. Maar ik weet. Hoe intens de wereld verlangt naar jouw lied. Naar jouw stem. Naar jouw weten. Ik weet hoezeer jij verlangt naar jouw vrijheid, jouw rauwe pure echtheid, jouw menszijn en jouw god zijn. Jouw vrouw zijn. Jouw man zijn. Ik weet hoe graag je wilt zingen. Helemaal voluit, vrij-uit, jezelf zingen! Ik weet, en ik neem je mee, als jij wilt, door de modder die we steeds weer door ploeteren om de lotus te laten wortelen die daaruit groeien wil. Ik zal je niet redden. Maar naast je staan. En jouw licht weten. Totdat jij het weer weet. En ervan zingen zult. 
(Luister hier naar: Flor de Lotus

Weet je welkom

Het nieuwste aanbod vind je op murali.nl

Pin It on Pinterest